Cömlekci Kiz

Oltalar vardi elimizde, yan yanaydik, bizim evin balkonunda. Oltalari her sabah bahceye sakince salardik. Aksama kadar, elli santimlik cetveli yan yatirsaniz ne kadar olursa iste o kadar gözüken Marmara Denizine bakardik. Oradan korkulu bir maket gibi de bize bakardi Haydarpasa, o bir dilimlik denizin göbeginden. Balkona cikardik, büyürdü ev, baktigimiz yer bizim olurdu.
Ahmet Akarsu oltasini öykü denizine atmaya devam ediyor. Siir kadar derin, ritmik ve sarmalayan lezzetli bir anlatimla cekiyor bizi dünyasina. Kahramanlari bir sairin kaleminden yeni cikmis -belki de cikmamis- gibi daga, sincaba, cilege dönüsüyor. Kahverengi, yavruagzi, turuncu, buz mavisi, yesil, gri, krem, mor, mor ve koyu mor öyküler. Sonra günesle birlikte aydinlatan, islatan, serinleten, tekrar kararan bir döngü. Sirilsiklam bir siyah kadar kara. Renklerle bir alip veremedigi var sairin. Evet sairin dedik, farkindayiz bunun. Akarsu siirden nesre akip gidiyor cünkü.