Hikayem Paramparca

Annemin öldügünü anlatma, onun etkisi altinda oldugum icin kendisini sevdigimi düsünmesin.
Tamam Galip.
Karanlikta uyuyamadigim icin gece lambasini acik biraktigimi anlatma, beni ottan boktan korkan biri zannetmesin.
Tamam Galip.
Ilk defa asik oldugumu anlatma, beni bu konularda tecrübesiz biri zannetmesin.
Tamam Galip.
Gecen sene el frenini cekmeyi unutup Kartali boklu dereye yuvarladigimizi anlatma. Malinin kiymetini bilmeyen biri oldugumu düsünmesin.
Tamam Galip.
Babamin orospu cocugu oldugunu anlatma. Onu bizzat ben anlatmak istiyorum.
Tamam Galip.
Gecenin ilk müsterisi olan, sabahci kahvelerinde, corbacilarda ayilan genc adamlar. Bazen en anlamsiz yüzü yasamanin ve bazen yel degirmenini arayan icli bir hatira. Henüz ölmemisler ve ölümle tanismamislara yazilmis hikayeler... Namluya sürülmüs küfür... Büyümemis bir cocuk... Pati yapan arabalar, yutkuna yutkuna dinlenen sarkilar ve hayattan meseleler. Kutlanan yenilgiler, hayat kerpicten bir gökdelen sevgili kardesim, yanlis bir parantezde yasiyoruz. Birak konusalim, iki cift laf edelim, yüz yüze bakiyoruz...
Emrah Serbes, hayati kendine katik eden, sokaktan caglayan bir sesle yeraltinin dumanini anlatiyor bize. Bitmez bir ergen öfkesiyle kuyuya düsmüs cocuklara sesleniyor.
Emrah Serbesten parca parca anlar, parca parca anilar.