Icinde Eylül Biriktiren Kadin

ey eylülleri icinde biriktiren kadin diye haykirdim.
sen ki eylüllerin ne oldugunu bilirsin, icinde onca eylüller biriktirdin, sakin ola yalanci ve gecici heveslere kapilip nisanlara kanmayasin. kadin durdu ve düsündü. sana eylülünü geri verecegim dedi.
ona doyumsuz ruhumun yarisini verdim, o da yarisini bana verdi. ikiye bölündü ask. her sabah ve aksam bu yarisi benim olan ve yarisi onun olan aski yeniden suvarmak icin irmaklar akitiyorum. ellerini kalbimin üzerinde tasidigim günden beri ruhumda isyanlarin en kahirlisi varligini yitirmeye basladi. cesitli yüzler üzerime yapismiyor. bilincimin eskisinden acik oldugunu görüyorum. rüyada iken bile ayigim. sehirlerden geciyorum atlar gibi. uykusuzlugum bana elem yaratmiyor. tas kaldirimlarda basim dik yürüyorum. her türkünün nakaratina kir perilerini ekliyorum. atinin ve mazinin dönme dolaplari beni karanliklarina cagirmiyorlar. seslendigim en büyük varlik, önümde yol acip duruyor. belki sinanma belki giz ve sirrin yolcusuyum diye akibetimi göstermek niyetine azrailimi yollamiyor. bak diyor artik eylül yerine baharlari bekle. her bahar senin ikinci dirilisin. eylülleri birakanin bir bahari olmasi yadirganmamali. ey bahar, sen ruhumun yarisini verdin. ruhun sad olsun. seni seviyorum ve kelimelerimin yetmeyecegini bile bile kendimi kandirmaya calisiyorum. beni ben yapan seyin ne oldugunu arayip duruyorum.