Neredeyse Ayni Seyi Söylemek

Italyanin Libyayi isgali ve asi cetelerle yillarca süren carpismalariyla ilgili anilarin henüz taze oldugu yillarda gecen cocuklugumda sik sik anlatilan bir hikayeyi animsiyorum. Isgal kuvvetlerinin pesine takilan bir Italyan maceraperest o dili hic bilmese de kendini Arapca cevirmeni olarak ise aldirmisti. Isyancilardan oldugu varsayilan biri yakalandiginda sorguya tabi tutuluyordu; Italyan subay Italyanca olarak sorusunu soruyor, sahte cevirmen de uydurdugu Arapcasiyla bir seyler söylüyordu; sorguya cekilen kisi hicbir sey anlamiyordu ve kim bilir neler söylüyordu olasilikla yanit da anlasilamiyordu ve cevirmen kendi keyfine göre sahsin yanit vermeyi reddettigini ya da her seyi itiraf ettigini uyduruyordu ve genellikle isyankar idam ediliyordu. Tahminime göre dalavereci arada sirada merhamete geliyor, sorguladigi zavallinin agzina onu kurtaracak sözler de uyduruyordu. Her neyse, bu hikayenin nasil sonuclandigini bilmiyorum. Cevirmen belki hakkina düsen parayla onurlu bir hayat sürmüstür, belki de sahtekarligi ortaya cikmistir ve basina gelebilecek en kötü sey isten atilmasi olmustur.
Bu öyküyü animsadikca asil cevirinin daima ciddi bir is olduguna, hicbir yapisökümcü ceviri kuraminin etkisiz kilamayacagi bir meslek ahlaki gerektirdigine inaniyorum.
Umberto Ecodan ceviri, cevirmenlik ve diller arasi gecisler üstüne essiz bir kitap. Ceviri konusunda duyarli tüm okurlara yeni ufuklar acarken neseli anekdotlariyla okuma sürecini son derece eglenceli kilacak.