Coktandir Söylenmemis

Insan insanin kurdudur. Insan insana düs kurmayi, düs görmeyi bile zehir edebilir esi ya da cocugu olsa bile. Eglenmeyi; tekdüze bir köy yasantisinda, kasaba sikintisinda bir gedik acmayi cok görebilir ana babasi bile olsa. Düsünmesini, düsündüklerini eylemek icin harekete gecmesini, kendi kaderini belirlemek istemesini, siyaset yapmasini suc görebilir dostu, hemserisi, yurttasi olsa bile. Geleneklere, göreneklere yaslanarak bir cicek gibi acmayi, gelin olmayi cok görebilir. Ipsiz sapsiz birinin iftirasiyla, yanasmasiyla sürgüne de gönderebilir, ölüme de insan; insani. Bir baskasi babasini bile arindan öldürebilir herkesin gözü önünde. Bir cocugun ölüsünü kaybedebilir, hayat arkadasini baskasina yegleyebilir, kiskancliktan deliye dönebilir, deliye döndürebilir. Insan insani yaftalayabilir, yargilayabilir, suclayabilir, malini calabilir, canini alabilir. Sartrein dedigi gibi cehennem diger insanlardir. Hayir, bunlarin ve beterlerinin, insanin insana edebileceklerinin hepsi oldu, sadece coktandir söylenmemisti. Simdi dilini buldu, dile geldi, alisilmadik bir bicimde anlatildi; heyecana geldi, gizemini buldu; hüzün oldu, aci doldu; bir kitabin icinde umuda durdu