Hancer

Her saadet bir zaman sonra zevale erer. dedi. Baki olan Allahdir. Sonra namaza durdu. Sanki Isfahanda kilacagi sayili namazlardan birini kilar gibiydi. Namazin hitaminda Kuruntular huzursuzluk verir. diye söylendi kendi kendine. Oturup calismanin son ana son nefese kadar hizmet etmenin sart oldugunu bilmeliydi insan. Sizlayan ayaklariyla genis odanin öbür kösesindeki oymali cekmeceyi acti. Birbirine karismis kagitlari desteleyip cikartti. Okkasini divitini aldi eline. Diz kirip oturdu.
Yillarini verdigi eserdi bu. Belki bütün hayatini verdigi eser. Bitmek üzere. Yazilacak üc dört sahife kalmis. Yazilacak bu üc dört sahifeyi geciktirmis simdiye kadar. Icinde yüreginin gizli bir yerinde fisildayan bir ses dolaba her varisinda kagitlar eline degdiginde birak sonra yazarsin vakti degil demis. Ya bu aksam günlerdir fisildayan ses yok. Onu duymadi. Öyleyse her sey bitti. Hayatina benzeyen bu eser bittiginde her sey bitecek. Hayati da. Onu hissediyor.