Günümüz Türkmen Öyküsü

Türkmen edebiyatina öykü, Rus edebiyati vasitasiyla Ekim Devrimi sonrasinda girmistir. Ilk öykü denemeleri, 1922de görülmeye baslar. Bu yillarda Sovyet sistemine bagli yazarlara verilen egitimlerle edipler, ilk romanlarini yazmadan önce kisa ve uzun öyküler kaleme alirlar. Türkmen öykücülügü, gelenekten miras aldigi destan ve halk hikayesi kültürünü de kullanarak zaman icerisinde büyük bir ilerleme kaydeder. Türkmen edebiyatinda öykü gibi diger edebi türler de 1950li yillara kadar yeterince gelisme gösteremez. Hem yazar hem de eser sayisi oldukca azdir. Bunun üc sebebi vardir Ilki 1937 katliamlaridir. Ikincisi II. Dünya Savasi ve ücüncüsü de 1948 büyük Asgabat depremidir. Söz konusu üc büyük felaket, Türkmen aydinlanmasini ve edebiyatini tirpanlamistir. Bu aci hadiseler sonunda bircok Türkmen aydini ve edebiyatcisi yasamini yitirmistir. Genc yasta hayata veda eden ediplerden ötürü sanat ve edebiyat faaliyetleri dogrudan etkilenmis ve yeni eserler ortaya cikamamistir. Temelde iki döneme ayrilan Türkmen öykücülügü, Sovyetler birligi döneminde daha cok resmi ideolojinin gölgesinde nesirler yapar. 1991 yilinda Türkmenistanin bagimsiz olmasiyla Sosyalist ideoloji rafa kaldirilir. Bundan sonra Türkmen öykücülügü bagimsizlik etkisinde yeni temalarla tanisir. Ancak önceki sistemdeki gibi yazar ve sair yetistiren kurumlar olmadigindan, yeni dönemde edipler kendi kabiliyetleriyle ortaya cikarlar.