HET NAFS-MOTIEF IN DE TURKISCH-TATAARSE POËZIE

Het Nafs-motief, beschouwd in de context van de islamitische religieuze literatuur, is een van de voornaamste en actieve motieven, dat vooral tot doel heeft de menselijke essentie en de dynamiek van haar ontwikkeling te onthullen, wat een van de belangrijkste doelstellingen van de fictie is. Nafs (Arabisch: -----) - in de Islam, de dierlijke (hartstochtelijke) ziel van de mens. Het volgt altijd de grillen van het lichaam, beveelt de mens alleen de uitvoering van slechte daden. Het is ook het huis en de bron van al het negatieve, waar al het slechte zich ophoopt. Nafs heeft altijd in het middelpunt van de belangstelling gestaan in de oosterse moslimliteratuur. Er zijn talrijke fictieve werken van Turks-Tataarse auteurs die kritiek leveren op de verschillende manifestaties van de Nafs in het menselijk gedrag. Dit symbool, het nafs-motief, is echter nog nooit bestudeerd in de Tataarse literatuur. De studie van het motief van de Nafs in diachronologische termen (van de 13e tot het begin van de 20e eeuw) en de analyse van de ideologische inhoud van dit concept in de werken van Turks-Tataarse auteurs helpen om de veelzijdigheid van het concept van de Nafs te onthullen, niet alleen in literaire, maar ook in sociaal-culturele termen.

AIGUL KHABIBZYANOVA MUKHAMETZYANOVA, Candidata a las Ciencias Filológicas, Profesora Asociada del Departamento de Filología Tártara en la sucursal de Yelabuga de la Universidad Federal de Kazán, Vicedecana de Trabajo Educativo. Ámbito de interés académico: estudios literarios, literatura tártara, historia del sufismo, literatura oriental (musulmana).