Mutlu Vadi

Hangi yolu yürüdüysem, hangi yoldan da kacindiysam hepsi burada bitiyordu, bir cikis yolu daha olmayan, sirf o yüzden bile ölümün mekanina benzeyen ve muhakkak meleklerin arazisine yakin düsen bu vadide...Annemarie Schwarzenbach, Nazizmi doguran, cinsel yöneliminden dolayi onu da yalniz birakan burjuva toplumundan kacan bir yirminci yüzyil göcebesi; sarsici metinlere imza atmis bir modern seyyah-yazar.1939da yayimlanan otobiyografik romani Mutlu Vadide de kendi hayatinin ucurumlarinda ve celiskilerinde geziniyor. Romanin anlaticisi, Tahranin günesten kavruldugu bir yaz mevsiminde bazi arkadaslariyla birlikte yaylaya kacar. Aslinda kendisi zaten hep firardadir, kisitlayici olarak algiladigi varolustan kacar. Kendi kimligini aramak amaciyla yillardir dünyayi dolasmaktadir. Ne var ki Iranin yabanci,sessiz dogasinda keder onu avucuna almistir. Bir basina degildir fakat yapayalnizdir; ugruna caba harcadigi özgürlükle basa cikamamaktadir. Bir yandan Isvicredeki gecmisini, cocuklugunu unutmak ister, diger yandan özlemini ceker. Tüm bu celiskiler Iranda, genc bir Türk kizina duydugu askla derinlesir. Bugün ve dün, hayal ve hakikat, yürek burkan bu lirik romanda ic ice geciyor.Mutlu Vadi, kendine yabancilasan modern insanin varolussal yalnizligi ve parcalanmisligi üzerine siirsel bir anlati.Neue Zürcher Zeitung