Karanlik Gözler

Her anne, dinlenilecek masum bir deniz degildir.
Anne olmayi biraktiginiz anda, vücudunuz, aileniz, cocuklariniz yok olmaya
baslar. Bir agacin gövdesi anne ise yapraklari evlatlaridir. Anne hastalikli bir
bedenle yasamaya basladiginda, yapraklar kurur, hastalanir, dökülmeye yüz
tutar.
Diyor yazar. Bir annenin nasil olmasi gerektigini, ya da olmamasi gerektigini
anlatmiyor bize. Bir annenin nasil bir kabuk üzerinde var oldugunun resmini
ciziyor bizlere. Yazara göre her insan annesinden biraz yaralidir, biraz eksikligine
maruz kalmistir. Bu hikayenin icinde ise eksikliginden cok, annenin karanlik
olusunda kayboluyorsunuz. Bir öykünün bitmeyen sonu gibi icinizde büyük bir
yangin, bogazinizda dügümlenen göz yaslariniz, en sonunda ise bütün kiz
cocuklarinin yasadigi, yasayabilecegi hayatlar icin üzüntü icinde
kavruluyorsunuz. Daha ilk satirlarinda, sizi hazirliyor, ilk satirlarda büyük bir
yolculuga cikacaginizi biliyorsunuz. Farkli bir bakis acisi, farkli bir görüs sunuyor
önünüze. Ve diyor ki;
Belki bunlardan sonra annesini sevmeyen, anneler gününü kutlamayan,
annesini aramayan-sormayan bir cocuga bakis aciniz degisir. Sorgulamaz,
nedenlerini, kurak cöllerde yanmis ruhuna bakarak anlarsiniz. Anne üzerine
yüklediginiz bütün agirliklari hak ediyor mu düsünürsünüz.1
Bir cocugun gözünden, bir annenin siginilacak sicak bir kucaginin olmayisina
usulca yaklastiriyor. Gercek, merhamet, sefkat duygularini birlikte siniyor,
icinizde tuttugunuz öfkelerinizi birakmaya, ayni karakter Günes gibi
hazirlaniyorsunuz.
Cünkü düsündügünüz gibi olmaz. Gecmis, hicbir zaman gecmez. Gecmis, sizin
damarlariniza, ruhunuza, kalbinize islenir. Siz, gecmisi ruhunuzdan ayirmadiginiz
sürece aci cekmeye devam edersiniz.