Hakikatin Tarihi

Evreni ve yasami yorumlama ugrasi olarak felsefe spekülatif olmadan önce asketik ve asketik olmadan önce samanikti. Ilginctir, daha bu bile, simdiden, felsefenin kimilerinin sandiginin aksine sagin bir kavramlar sözlügünden daha önce ve daha ziyade mizactaki ictenlik ve kudrete iliskin etik ve kisiye bahsedilmis algi olanaklarina iliskin estetik bir yetiyi gerektirdigini ortaya koyuyor. O derece ki dikkat edilirse, Wittgensteini akranlarindan ayirip büyük kilan farkin kesinlikle ilk döneminde mantikla ve ikinci döneminde dil oyunlariyla mesgul olan ögretileri olmadigi, ama felsefe yapan kisinin arkaik kaosa geri dönüp orada barinabilmesi gerekliligini bildiren yasamsal tavri oldugu hemen fark edilecektir. SVe yüzyillar boyunca filozoflar dogru düsünmenin kurallarini mantikta aramislardi, oysa mistiklerin hep telkin ettigi üzere onlar insan ruhundaydi. Heidegger söyle söyler Kutsalin anlami ancak Varlikin hakikatinden itibaren kendini düsünmeye acar. Oysa daha dogrusu söyle söylemektir Varlikin hakikati ancak kutsallik yasantisinin icinde deneyimlenebilir. SVe zaten tam da bu yüzden kutsalligin elestirmenleri ya bütün dünyayi plastik zanneder ve plastik bir dünyada zehirlenirler ya da algidaki hic temerküz edemeyen bir kaotiklik icinde dagilip parcalanirlar.