Telef

Kayip yakinlarina dili gecmis zaman yasak, genis zaman dar.
Tanidik acilara, her cumartesi yeniden kanayan yaralara bir agit Telef. Attila Senkon, siir gibi kesik cümleleriyle karisiyor masal anlaticilarina. Gözaltina alindiktan sonra haber alinamayanlari, calindiginda acilmayan kapilari, bir türlü yanit bulunamayan sorulari hatirlatiyor. Telef, zifiri karanligin icindeki umudun masali.
Yumdum gözlerimi. Uykuyu bekler gibi.
Bir varmis diye basladi söze. Yutkundu.
Hala varmis, hep varmis, dedi.
Umudun diliydi bu, icinde yok yoktu.