Baba Ogul Hikayeleri

Yilmaz, oglunu ne kadar cok sevdigini düsündü. Ona böyle kahkahalar attirmak cok hosuna gidiyordu.
Dur Inci Hanim, hicbir sey yok korkma, cocuk cok istiyor, ne yapayim.
Evet baba, evet cok istiyorum, yasasin, oley, ucucaz simdi, havalara ucucaz, benim aslan babam.
Isterse istesin, cocuk o. Cocuk akliyla mi hareket edecegiz, bak vallahi bir sey olur, Allah askina yapma, ay hizlanma, korkuyorum.
Merak etme karicigim derken arabaya iyice gaz verdi. Bu arada gözü yokusu kesen sokaktaydi. Yollar bostu. Kimsecikler görünmüyordu. Aslinda tehlikeli bir is yaptiginin farkindaydi tabii ama kendisine olan güveni bu farkindaligin önüne geciyordu. O yapardi. Istedigini basarirdi. Simdi de hem oglunu mutlu edeceginden hem de herhangi bir kaza bela cikmayacagindan emindi. Incinin cigliklari, sokagin boslugunun kontrolü, her sey denetimi altindaydi. Arabanin gazina iyice yüklendi.
Hadi baba ucur bizi, ucucaz simdi ucucazzzz.
Bahadir Erdem, yüreginin cocuk yerinden dogan ilk edebi kitabi olan Baba Ogul Hikayelerinde bir ailenin kökenlerine iniyor. Tasrada unutulmus bir sehirde dogan Yilmazin yasam serüvenine babalar, anneler, büyükbabalar, büyükanneler, ogullar, halalar, teyzeler eslik ediyor; hüzünler ve sevincler de elbette