Kehribar Zamaninda Ask

Münevver titreyen elini yavasca onun eline birakiverdi. Elini simsiki kavradi eli. Siki ama nazikce. Incitmemeye özen gösterir gibi.
Üstelik bu ayaz kis gününde, nasil olabiliyorsa sicacikti elleri. Yumusak, güven verici.
Basini kaldirdi, bakti Münevver. Göz göze geldiler. Kehribar rengi gözleri vardi..
Ask biraz kehribara benzer aslinda.
Bir agacin özsuyu gibi insanin dogasinda vardir.
Recine diye yüzüne bakmadigimiz o sey, yillar boyunca binbir mevsimi yasar, en sert rüzgarlarda savrulur, en vahsi yagmur taneleriyle dövülür, en sicak günesle isinir, en soguk karla kaplanir. Sonunda ise sahane bir renkte cok degerli bir tasa dönüsür. Adina o zaman kehribar derler.
Askin kehribar hali herkese nasip olmaz. Cünkü sabir gerektirir. Emek gerektirir. Hosgörü gerektirir. Vefa gerektirir.
Recineyi mücevher yapan zorlu sürecte ellerinizi simsiki kenetleyip durabiliyorsaniz eger, boynunuza kehribardan kolyenizi isik isik bir nisan gibi takarsiniz.
Kehribar askin ta kendisidir...