Onu Ben Öldürdüm Leonardo

Bosluklari baska insanlarla dolduruyordu Gizem.
Bense kitaplarla.
Leonardo da Vincinin yasamini okuyordum. Kudurmus bir halk yigini, alcidan yaptigi Sforza heykelini parcaladiginda, büyük usta, heykelin bulundugu alanin gerilerinde bir yerde, ögrencileri arasinda durarak yapilanlara, hic ses cikarmadan, hicbir tepkide bulunmadan yalnizca bakmis. Ögrencileri de büyük üzüntü icinde olayi izlemisler.
Tutkuya iliskin ne biliyoruz Baskasinin tutkusuna ne kadar taniklik edebiliriz Ne kadar taniyabiliriz Baskalarini anlama cabamiz, kendi tutkumuzla onun tutkulu yasamini benzetme girisimi midir Bir tür kendimizi iyilestirme cabasi...
En yakinimiz, sonunda sözümüzü yönlendirecegimiz kisi bu özdesligin nesnesi midir
Onu Ben Öldürdüm Leonardoda Deniz Kavukcuoglu, insanin en gizemli yönüne bir kazibilimci titizligiyle egiliyor. Delilikle tutkunun birbirine karisan yollarini ustalikla ciziyor.