Gecenin Canlari Kara Haykular

Kartal ölünce sogur koyagin rengi ve irmak donar. Egede, solmakta olan bir son yaz gecesinin tavanina asili eski bir canin halatini ceken igrenc bir iblistir karanlik. Kis, ölü bir agacin yumusakligini giyinmistir. Kumrular hüzünle susar ve yapraklarin altinda islanir yagmur ve gamsiz bir ölüyü sürükler rüzgar. Damar yolu zehiri akitmak icin hep aciktir ama sözün actigi yara daha derindir zehirin actigindan. Ayva agacinin gölgesinde soguyan küldür ölüm. Örste dövülür solugu, hep tan vaktinde, pus cökerken gecer. Ve dilsiz taslari gibi hep susar, kiyisinda adanin, sonsuzlugun kiyisinda hep susar. Ve sair, gecenin canlari calarken can kulesinde, Quasimodonun sesini duyuramadigi haykiristir, sinir tasidir, önünde hayat uzanip giderken pesinde ölümün kostugu... Gecenin Canlarinda sis icinde kalmis yagmur serpintisinin, yakip kavuran bir acinin imbiginden süzülmüs siirler yer aliyor. Ölümün en büyük hakikat oldugunu bilen, hayatla ölüm arasindaki sarkacta gidip gelen Kara Haykular...