Akrebin Kisi

Agaclar da insanlar gibi cürüyor, dedi icinden. Bugünden önceki herhangi bir günde ayni kelimelerle bakacak olsaydi agaca, cürümeyi tersine kurar ve Insanlar da agaclar gibi cürüyor, derdi süphesiz. Uzanip soguk parmaklariyla dokundu agacin daha az soguk kovuguna. Kan yok. Son üc saniye kala duydu trafik isiginin sinyalini. Belki de sözcükler, dedi icinden, ya da iclerinden sadece biri, ben onu aklimda tutamadigim anlarda degistiriveriyor tümcedeki yerini. Böylece bütün anlam tersine dönüyor. Kafasi karistigi zamanlarda yaptigi gibi aklina bir tümce ipi gerdi. Sözcükleri tek tek gecirip aklindan dizdi ipe, okudu sonra. Degisen bir sey yok. Agaclar da insanlar gibi cürüyor.
Emine Altinkaynak ikinci öykü kitabi Akrebin Kisi ile yasam dengesine, zihin oyunlarina, sinir kisiliklere büyütec tutuyor. Bu yakin bakis sonrasinda kendini cemberin icinde hisseden herkese tek bir soru kaliyor Disarida kalan aslinda biz olabilir miyiz