Istanbulin

Hicbir sergi Istanbulun kendisinden daha tuhaf, ilginc, yaratici olamaz gibi geliyor bana. Sivasiz cepheleriyle aralik birakmadan üst üste binmis, hepsi farkli yükseklik ve köhnelikte binalar yamaci tirmaniyor. O kadar ic ice girmisler ki kimse onlari bir daha evlerine ayristiramaz. Hicbir kadastro uzmani bu mahallede hangi arsa kimin, yol nerede bel nerede, kim hangi siniri ihlal etmis belirleyemez. Kim kimin duvarini kullaniyor, insanlar kapiyi nasil buluyor, hangi teras kimin, kablolar gidecegi yeri nasil sasirmiyor Bu sorular cevapsiz ve anlamsiz. Cünkü bu yamaclarda hayat olanca enerjisiyle devam ediyor.
Istanbulin, dur durak bilmeden Istanbulu adimlayacaklar icin bir öykü kitabi, kilavuz, pusula Ertug Ucarin farkli bir dikkat ve gözlemle sehirde dolastirdigi anlatici kimi zaman rastlastigi insanlarin, kimi zamansa kedilerin, kuslarin, köpeklerin hikayesine odaklaniyor. Her bir öyküde kendisini sehrin farkli bir noktasinda bulan okuyucu, kurmacayla gercegin ic ice gectigi bu dünyada anlaticiyla beraber Istanbulin seylerin izini sürüyor.