Adi Rem

Diz cöktügü tuvalet aynasinin karsisinda hüngür hüngür agliyordu Asya. Titreyen ellerini agarmis saclari arasinda gezindirdi biraz. Derin bir nefes aldi. Nefes vermek ise hic bu kadar zor olmamisti sanki. Kapandigi paspas, gözyaslariyla islandi. Icinde hala kanayan bir yara, kocaman bir hasret ve aci icinde gecmis koskoca bir ömür, gözyaslariyla akip gidiyordu avuclarindan. Asla affetme onu, diyordu kendi kendine. Ve asla da affetmeyecekti, bunu biliyordu.