Düstüm, Yok Oldum

Yazmana gerek var mi Bilir seni yaratan diyorlar. Sizleri de sahit tutuyorum oysa. Ne haller üzerinde yasiyorum hayati, bilin istiyorum. Nefes diledim de gördüm ki yalniz degilim. Hepimiz, birbirimizin benzer sahnelerini farkli zamanlarda, farkli mekanlarda yasamisiz. Üstadin dedigi gibi, yok aslinda birbirimizden farkimiz. Yazmak zor degildi. Isin asli siraya koymak en zoruydu. Cekmecede ciftleri birbirine girmis onlarca corap gibiydi kafamin ici. Nereden baslamaliydim derken kendimi akisa teslim ettim. Tüm kalabaliklara inat, yalniziz yasadigimiz alemde. Sakli gerceklerimizi bir kendimiz biliriz bir de bu düzeni kuran. Oysaki yalnizlik hevesinde kullar degildik. Cünkü yalnizlik bize göre degildi ya da biz ona göre degildik. Niyetimiz arada yalin halde kalacagimiz anlardi. Kiyametler kopup yüzyillik savaslar yasanirken zihnimizde, gülümseyerek günaydin demek, oyunculukta fena olmadigimizi gösteriyordu. Yaralarimizdan sizan kanlari ancak sahte kahkahalarimiz saklayabilirdi.