Ya Varolus Ya Yok Olus, Iste Bütün Mesele Bu

Doganin mevsimleri yasamin döngüleri vardir. Hangi agac sürekli cicek acar Ya da sürekli yaprak döker Insan yasami da böyledir. Hicbir sey sonsuza dek sürmez. En gecmeyecek sandiklarimiz bile gecer, söner, diner. Zorlanmak, kolaylik kadar yasamin bir parcasi. Gitmesini, gecmesini istediklerimizle savastikca onlari daha da büyütürüz. Kabul, yasamin her haline yer acmaktir. Mevsimleri kabul etmek gibidir. Yazi sevebilirsin ama kisin varligini da kabul etmen gerekir. Her zaman güclü olmak zorunda degil insan. Hep iyi hissetmek, hep basarili olmak zorunda da degil. Bazen insan olmanin gerekliligi; birakabilmek, gücsüzlüge, yenilgiye, yorgun yanini dinlendirmeye yer acabilmektir. Dinlendirmeli insan kendini tipki nadasa birakilan toprak gibi. Kendine yeniden cicek acabilmek, yeniden verimli olabilmek icin izin vermelidir. Birakmak, izin vermek, kabul etmek. Cabasiz gibi görünen ama yasama ferahlik katan en önemli cabadir aslinda. Mucize, yasamin kisiye dokunmasindan öte, kisinin yasama dokunabilmesidir. Beklentiler sonsuzdur, biri gerceklesir bir sonrakini bekler insan. Ama kendinden cikip, kendisiyle bulusmasi tek seferdir ve etkisi her nefeste tüm hayat boyu devam eder. Kendinden yola cikip kendine varan bir insan bir daha asla kaybolmaz.