Kücük Kahraman

Sen benim korktugumu falan mi saniyorsun diye bagirdim kendimden emin, gururla ve korkusuzca. Kendimi daha önce hic böyle hissetmemistim; heyecandan nefesim kesilmisti ve gözlerim dolmustu, damlalar yanaklarimdan asagi süzülmeye baslamisti. Göreceksin sen deyip Tancredin yelesinden tutup bir ayagimi atmistim ve beni durdurmaya zaman bulamamislardi. Aniden Tancred kisnedi, kafasini iki yana atti. Seyislerin elinden kurtulup herkesin korkuyla irkilip ciglik attigi bir anda kendini bir firtina gibi ileriye dogru atti. Dogrusunu söylemek gerekirse öbür ayagimi ne ara nasil attim atin üstüne hic mi hic hatirlamiyorum, orasi tam bir muamma ama nasil olduysa dizginleri tutmayi basarmistim. O anda acayip gururlandim ve bu durum benim o kadar hosuma gitti ki, bütün gencligim boyunca unutamayacagim bir olaydi. Basima kan hücum etti, bu bana cesaret verdi ve korkularimi sildi süpürdü; kendimden gecmistim. Simdi hatirliyorum da icimde patlamaya hazir bir volkan varmis ve bu kahramanca davranisla birlikte bu volkan patlamisti. Bu patlama aniden gerceklesti ve sonu kötü de bitebilirdi. Aslinda nasil böyle bir seyi yapabildim hala inanamiyorum. Büyük yazar Dostoyevskinin karamsar olunabilecek bir anda umutla yazdigi bu hikaye, Kücük Kahramanin ask acisi ve karamsarlik ile ikilemlerde yasadigi sirada nasil bir anda patlayip büyük bir kahramana dönüsmesini anlatiyor.