Ölü Brugge

Hugues Viane, genc ve güzel karisinin ölümünden sonra isiksiz, kasvetli, Katolik Brugge sehrine tasinir. Icinden binlerce kanalin gectigi, yorgun, ücgen catili evlerin ve yüksek kulelerin bulundugu bu sehirde görkemli bir gecmisin yasini tutar. Sehrin gri sokaklarinda teselli edilemez bir sekilde yürür. Brugge, onun istirap ceken hastalikli varligina, saplantili hikayesine uygun bir dekordur. Bu yalniz adamin melankolik adimlari, onu puslu bir aksam, kaybettigi kadina tuhaf bir sekilde benzeyen baska bir kadinla tanismaya götürecektir. Ölü Brugge böylelikle ona, ölümü yenme imkani verir. Belcikali sembolist sair ve romanci Georges Rodenbachin ilk kez 1892de yayimlanan basyapiti, okuyucuyu hipnotize eden atmosferiyle sessiz bir trajedinin örnegini sunar. Rodenbacha göre sehir, ruhun cografyasidir. Roza Hakmenin essiz cevirisi ve Selim Ilerinin sonsözüyle Ölu Brugge, aradan bir asirdan fazla zaman gecmesine ragmen degerine deger katan usta isi bir anlati. Esrarengiz bir denklem kurulmaktaydi. Ölu zevceye karsilik ölu bir sehir olmaliydi. Koyu matemi böyle bir dekor gerektiriyordu. Hayata ancak Bruggede katlanabilirdi. Sezgisine uyup gelmisti buraya. Baska yerlerde hayat kipir kipir, ugultulu olabilir, kutlamalarla isil isil aydinlanabilir, binbir ses birbirine karisabilirdi. Onun sessizlige ve neredeyse yasadigini hissettirmeyecek kadar tekduze bir hayata ihtiyaci vardi.