Zamanin Dalgalari

Oysa bizim en önemli sorunlarimizdan biri zaman dahil bazi seyleri asla unutamayip sürekli hatirlamamizdi belki de; öyle ki, unutulan cogu seyin genellikle hayatimizin en iyi anlari oldugunun farkina yine sürekli ilerlermis gibi yapan bu zaman yüzünden bir türlü varamiyor da olabilirdik. Bulundugum yerden istasyon ana binasinin icinde olusan tuhaf isik oyunlarina, mermer nislere, kemerli pencerelere ve cok baska bir anlayisa ait oldugu ortada olan sembollere baktigimda aklima ister istemez kutsal bir yerde oldugum fikri geliyordu. Sanirim buradayken bu histen kacmanin kolay bir yolu yoktu.
Den Haagdaki Alberto Manguel söylesisine gitmek icin hazirlanan Ottonun zihni giderek farkli meselelere takilir; okudugu metinler, cektigi fotograflar, denizci babasinin mektuplari ve esi Estherin söylemleri üzerinden hayata dair yeni sorgulamalarin önü acilir. Zamanin Dalgalari, farkli tarihsel araliklarda sicrayan, anlaticinin bilincinin bütün ciplakligiyla disari vurdugu, kurmacayla kurmaca disi arasindaki sinirlari acikca ihlal eden bir metin. Hasan Türksel, Zamanin Dalgalarinda A. Manguelin, J.L. Borgesin, W.G. Sebaldin yolundan gidiyor ve okura cok katmanli bir anlati sunuyor.