Gökyelken

Korku insani un ufak ediyor. Karartiyor, hicbir seye bir anlam birakmiyor. Korku sanki kendi karanliginda uluyan bir kurt. Bu ses tüm anlamlari bastiriyor. Sonra en agir donanimiyla gelip tüm ruhlari yakip yikiyor. Bireyler, toplumlar, topluluklar onun aginda inim inim inliyorlar. Korku, korkunc bir ana, ne korkunc cocuklar doguruyor Kin, nefret, öc, hinc, asagilama bu anadan doguyor. Bu duygular insani cesaretin, sevmenin, umudun, inancin kucagindan uzak tutuyorlar. Korku öyle kör ediyor ki herkesi, öyle sariyor ki ruhlari, kimse onsuz yasayamaz oluyor. Yasadiklariysa ölümden baska bir sey degil, öldürmekten baska bir sey degil A bir türlü kavrayamiyordu, nasil oluyor da kendi halinde dogal olan bu korku, insanin icinde bu yikici güce ve donanima ulasabiliyordu Tarihin agzina dek dolu bir kan ficisi olmasini nasil aciklayabilirdik Günümüzü nasil bagislayabilirdik Kahramanlarin ne büyük korkaklar oldugunu nasil göremezdik Kendimizden baslamaliydik. Hergün yeniden kendimizden baslamaliydik. Bu bulasici illeti kendi icimizde karantinaya almaliydik. Biz biribirimizle degil korkumuzla savasmaliydik. Aptallik icin yüksek bir zekaya mi sahip olmak gerekiyordu Akil alacak gibi degildi tüm bunlar