De Melkers Ällst¿ un ehr Witte Bräutigam

Schwerin, 1980.
In'n lütten Dörp, waar de Tied noch langsamer löppt, leeft Hinrich, de Melker, mit sien Dochter Luise. Achter de dicken Mauern von ehr Huus steiht en Geheimnis, dat keen anner weten schall: en Schneemann, den Luise siet ehr Kinnerdage in'n Tiefkühlgerät vun Foron över de Sommer bringt.
Mit List un Geduld holt se em in't Leven - manchmol blifft blot en lütt Eisklump över, man mit'n einzigen Tropen ut dat Fach un frischen Schnee ward he wedder to ehr Schneemann. De nahlste Lüüd weten wat, man för de annern gifft dat bi de Hochtiet en Strohmann ut Schwerin, dat keen toveel frogt.
En Geschichte över Trouw, Verborgenheit un de Kracht, dat Unmöögliche fast to holln - schreven in de Spraak, de nach kalte Eer, Heu un de ersten Flocken von'n Winter schmeckt.

Herold zu Moschdehner is in de Weiten vun Mäckelbörg upwussen, dor, wo de Wind de Geschichten över de Feller treckt un de Lüüd noch weten, wat Snack un Handslag weert sünd. Siet junge Johren schrifft he vertellenswiede Geschichten ut Dörper, Stedten un de stillen Winkels, dor't Sünn un Regen dat Liev formt. Mit sien Sünn för dat Besonder in't Alltägliche hett he Boken schreven, de'n Lääser mitnehmen in Tieden, Steden un Levensarten, de sünst keen mehr so kennt.