Hof van Verdoling

Waarom Hof van Verdoling? Het is telkens een zoektocht naar de uitgang vermits elke mogelijk zinvolle invulling van je leven op haar grenzen botst.
Ik zit gevangen in een ruitje van een ruitjesblad, ik hang op een kleerhanger in de kleerkast, ik ben een afgebroken sleutel in een slot, opgesloten in een pillendoosje, de loper begrensd door het schaakbord maar de witte wolkenwandel boven het meer koestert mijn verre dromen. We woonden in de US, de UK, ei zo na aan de Côte d'Azur en voor het merendeel in de mondaine Antwerpse rand. Opnieuw verhuisd, hebben mijn man en ik hier aan het meer een zee van tijd voor wie en wat ons verder nog interesseert, maar ons hart klopt hier niet meer, al lang niet meer.
Het is net december geworden, een kwartier geleden, ik schrijf liefst 's nachts. Alleen in mijn kamer, mijn eigen wereld oproepend, achter hoge gordijnen, in donkerblauw fluweel, zacht als de nacht zelve. Mijn leven flitst voorbij zoals elke avond, een soort reset om morgen opnieuw te beginnen. Hoewel, morgen zal lijken op gisteren en overmorgen. Toen is nu en morgen zal zijn! Ik maakte een bilan op. Enkele herinneringen kwamen aan bod, enkele reflecties werden gedeeld. Je keuze hangt mee af van het tijdstip waarop je schrijft, wat je geest prikt uit de zich afspelende film. Het is pure serendipiteit. En dat brengt me bij het begin, je bent er ongevraagd ingeworpen en op een dag word je eruit geplukt. Wat er tussenin gebeurt, noem je je leven.