Anilardaki Pegir

Bir gün sabah günesinin dut dallarinin arasindan süzülerek camii önündeki havuzun basina vurdugu saatlerde
Egine gitmeye hazirlanan komsumuz atin üstüne heybeyi atmis düzeltiyordu. O sirada Osman amcamiz
avukat bana bakarak su dizeleri okudu
Sabahtan kalktim ki günes parliyor
Agam atin terkisini bagliyor
Yüzüne baktim ki agam agliyor.
Atin terkisinin baglanmasi demek o kisinin gurbete gitmesi demekti.
Ve gurbete giderken de istisnasiz hep aglanir. Ama usul usul, gözyaslari gösterilmeden.
Günesin ilk isiklarinin düstügü anlar, atin terkisinin baglandigi anlar ve usulca aglandigi anlar cok gerilerde
kaldi... Ama unutulmadi. Halen yesil kurbagalar dedikce bu anlar bir damla gözyasi seklinde de olsa
hatirlanmakta.
Cocuklugumda gurbete cikis aynen dizelerdeki gibiydi. Sonra köyden gidisin sekli degisti. Atin yerini
otomobiller aldi.
Ama gidis hep sürdü. Hic bitmedi. Ne zaman ki köyde yetisen kalmadi iste o zaman gidis de sona erdi. Cünkü
kaynak bitmisti. En son gurbete gitmeyen birkac yasli kalmisti ki onlar da Hak vaki olunca gitmislerdi. Onlar, son
Osmanlilar, onlar da beyaz atlarina binip ebediyen gitmislerdi.
Simdi ise herkes silaya dönüs hasretligi icinde. Bahar gelse de köye gitsek hayalleri kurmaya basladi.
Bu hayalleri kuranlardan birisi de benim.