Bekle Dedim

Gerceklere korkusuzca bakmaya calisan bir insanin gözünden kaleme alinmis bir betik kitap elinizdeki. Her seyin degistigini düsünmek icin yazdiklarini gözden gecirirken bambaska bir seyle karsilasan Cengiz, bu bir paradoks muydu, bu paradoksu nasil asacakti, bu sorulari kafasinin icinde dolastirirken cocukken yaptigi kurgulari, hayalleri, gerceklikten uzak görünen düs dünyasini da karsisina almak zorunda kalacakti. Islenen cinayetler, sifreler, bilmedigi ve cözmek icin cirpindigi pusuladaki sözler, insanin ruhuna isleyen betikler, onu bir kapinin esigine getirmisti, kendi gercekligine...
Ya da söyle de düsünülebilirdi Olmasi gereken gercekligi yazdiklarinda miydi, yoksa yasadiklarinda mi Hangisi ben sorusuna verilecek cevabi arastirirken bu kitapta kendini yazan gölgesiyle karsilasinca hangisinin hayal, hangisinin gercek oldugunu bilmek istedi, baktigi aynada hic birinin hayal, bir rüya olmadigini biliyordu. Hastanedeki Cengiz de gercekti, Komiser Cengiz de. Gerceklik sadece zamandan ve mekandan olusan maddeler, esyalar gibi görülse de düs alemi, anilar, hayalini kurdugumuz hayatlar gercekligi olusturan katmanlar olarak hayatimizda yer etmislerdi, kim ne derse desin ayrilmaz birer parcalariydi bunlar. Cünkü insan bunlari icinde yasiyor, soluk aliyor, yasam denen bilinmezlik kozasi bunlarla örülüyor, insanin kendine karanlik olan bilincalti bunlarla ortaya cikarak bir gerceklik elde ediyordu. Zaman herkesin elinde bir silahti ve Cengiz bu silahi kime dogrultacagina karar vermekte zorlanmiyordu simdi...