Siluetler

Her insanin hikayesi anlatanla okuyan arasinda degistigi gibi, yasayan ile sahit olan arasinda da cok degiskenlik gösterebilir. Bu güzel ve cirkin arasindaki belli belirsiz sinirin sanatci tarafindan estetik bir ugrasla gösterilmesine benzer. Bir psikiyatrist ya da dinleyici olarak bu hikayeleri isitmis olmak, insana ve insanliga dair anlatma ve haykirma istegini tetikler. Bu hikayeler,bu özellikleri ile diger insanlarin duygu yüklü kasalarinin birer sifresi gibidir.
Ibrahim Taymur yillarini hastalari ile görüserek gecirmis bir psikiyatrist. Hal böyle olunca, hicbirimizin inmesi mümkün olmayan, insan denen varligin karanlik dehlizlerine, duygu yüklü ic dünyalarina, kaygi ve korkularina defalarca dalmis, taniklik etmis ve bunlarla dertlenmis birisi.
Bir psikiyatristin dokunuslari, ona danisanlar icin iyilestirici olabilir. Is yaziya gelince, tüm bu yasantilar okur icin sasirtici bir tanisikliga ve ister istemez satir aralarinda kendi ruh halimizin arayisina dönüsüyor. Her birimiz icin, bir deva talebi, bir umut ya da bir kacisla sonuclaniyor.
Ibrahim Taymur, psikiyatrist oldugu kadar cok iyi de bir yazar. Kelimeler paragraflara, onlar da öykülere dönüstükce, okur metnin satir aralarinda kendisini unutuyor, bazen bir doktora bazen bir roman karakterine dönüsüyor. Okumaktan duyulan haz, siluetleri izlerken birikiyor ve hatta tasiyor. Edebiyat dünyasina yeni bir kapi aciliyor, yeni bir yazar doguyor.