Sahir

Dünya tam böyle üc yüz altmis bes kez döndü etrafimda. Gercek su ki bir baskasinda kanayan yaraya pansuman yapiyormusum aylarca. Tüm hikayeler ayniymis, tüm siirler ve romanlar. Ben sevgiyi savunurken her gece, kötülügün yuvarladigi taslarin altinda kalmisim. O yüzden anliyorum seni. Yasamak icin ne kadar yeterli olman gerektigini düsündügünü biliyorum. Yapbozun eksik parcasini gecmise bakarak bulmaya calistigini, yalniz oldugunu sandigini, tüm doga olaylarinin kalbinde her gün var olmuscasina hissettigini biliyorum. Icinde kopan dalin her gece kalbine nasil battigini gözümün önüne getirebiliyorum. Icindeki siyaha ragmen beyazi secme cabana hayranim. Ama sende biliyorsun; bu cagda da gelecekte de savas hep ayniydi. Ya gece gibi simsiyahti insanlar ya da gündüz gibi beyaz. Ya da Sahir gibiydi tüm cocuklar. Masumdu, günah bilmezdi, karninin acligindan ya da sevgi bekledigindendi gece aglamasi. Hadi gel bitir su pansumani. Gitsin elimdeki kan. Doysun yeryüzü acliga. Bitsin bataklik. Aglamasin kadin, erkek; agir poset tasimasin artik. Geceleri masal dinledigi icin, gezdigi icin, dans ettigi icin uyumasin insanlik. Farz et ki Sahirim ben. Uyut, sev ve doyur beni. Yoksa burasi koskocaman bir Tas Devri.