Beyaz Dis

Irmagin iki yakasi, isik girmez bir ladin ormaniyla kapliydi. Rüzgar, dallari kaplayan kar örtüsünü az önce eritmisti. Etkisini giderek yitiren gün isiginda agaclar karanlik, korkutucu sekiller cizerek birbirlerinin üzerine kapaniyormus gibiydi. Kimiltisiz, cansiz, her tür acidan uzak ve issiz olan bu vahsi ülke üzerinde bogucu bir sessizlik hüküm sürüyordu. Sanki gizlice cinlayan aci bir gülüs vardi; akla gelebilecek tüm acilardan daha korkunc. Sfenkslin donuk gülümseyisi kadar soguk, zorlu tutkulara benzeyen bir kahkaha...
Acima bilmeyen sonsuzluk, yasamla, yasama tutunma cabasinin gereksizligiyle alay eder gibiydi. Kuzeyin katisiksiz, durmak bilmez vahsetiydi bu.