Hakkiyla

Denize birakilan siseler gibi kitaplar yazdim ve sen de onlari okuyorsun; sorular soran, hatta bununla da kalmayip okuma yorumlari öneren bir okursun, yani konusmaya baslayan bir okursun. Bir okur, yazili mesajlarin alicisidir. Konusmaya baslayan bir okur ise, tersine yeni mesajlar gönderen bir konuma gecer. Her ne kadar bu mesaj bir soru olsa da, sirasi geldiginde bir cevap beklese de... Bu sekilde, su anki oyunumuzda roller bir anlamda tersine dönmüstür, cünkü senin sorularini dinlemeye ve sirasi gelince, onlardan hareketle konusmaya calisan benim. Yazmis olduklarim, senin kafanda ne ölcüde soru uyandiriyorsa sorularini buna göre soruyorsun ve sonra bu sorular benim kafamda kimi sorular uyandiriyor rollerin degis-tokus edilmesi, yer degistirmesi, bunlar tam da bu kitabin üretilmesini saglayan seyler. Daha öncekiler üzerine bir kitap degil bu ve olamaz da, cünkü burada ben, kitaplar yazmis olan kisi degil, o kitaplari okumus olan kisiyi seni dinleyen kisiyim. Iste benim tarafimdan yazilmis olmayacak, bana ait bir kitap.
Hakkiylada Lyotard, dil felsefesinden, Kanttan ve Lévinastan ödünc aldigi kavramlarla, Libidinal Ekonominin yarattigi skandaldan sonra kendi politik durusunu hazirlar ve ilan eder. Burada söz konusu olan, ne politik sorunun naif bir poetik düsünce adina terk edilmesi, ne de Lyotardin totaliter egilimler tasidigindan süphe ettigi spekülatif Hegel düsüncesinin yarattigi hayal kirikliginin ardindan, basitce Kanta geri dönülmesidir. Söz konusu olan daha ziyade, Lyotardin politik düsüncesinin adalet sorusu etrafinda yeniden sekillenmesidir.