Andrejevs actieve periode als schrijver besloeg zo'n twintig jaar in een tumultueuze periode van de geschiedenis van Rusland. De vertwijfeling en de onzekerheid die de oorlog en de revolutie met zich meebrachten beïnvloedden in zijn werk. Thema's als de tragiek van eenzaamheid, angst voor de dood, existentiële vertwijfeling en vormen van waanzin en hysterie, die zich veelal in een ziekenhuis of op het sterfbed afspeelden, zijn niet weg te denken uit Andrejevs boeken. In veel van zijn verhalen lopen waan en werkelijkheid door elkaar, waardoor een persoonlijk drama wereldomvattende proporties kan aannemen. Hoewel Andrejev zich aan zeer gevoelige onderwerpen waagde als verkrachting en geslachtsziekte, en daardoor de geschiedenis is ingegaan als een sensationeel en overwegend pessimistisch schrijver, worden veel van zijn betere verhalen gekenmerkt door een humoristische inslag.

Portrait

Leonid Andrejev (1871-1919) was een beroemd Russisch schrijver, een vertegenwoordiger van de Zilveren Eeuw in de Russische literatuur, en een grondlegger van het Russisch Expressionisme. Andreev studeerde rechten aan de Universiteit van Moskou en de Universiteit van Sint-Petersburg. In 1894 leidde een romantisch fiasco tot een zelfmoordpoging, met als gevolg een hartkwaal en een religieuze bekentenis. Om zijn moeder en broers en zussen, die naar Moskou waren verhuisd, te onderhouden, nam Andrejev zijn toevlucht tot tijdelijk werk als leraar en portrettist. Nadat hij zijn eindexamen aan de universiteit met succes had afgelegd, oefende Andrejev de volgende jaren rechten uit. Het jaar 1902 markeerde het begin van zijn journalistieke activiteiten, na de publicatie van zijn eerste korte verhaal "Bargamot en Garask" in 1898, dat literaire lof had geoogst van Maxim Gorky. De expressiviteit en symboliek van Andreevs taal riep een warme reactie op bij kunstenaars en intellectuelen van het pre-revolutionaire Rusland en leverde hem langdurige erkenning op. Andreev steunde actief de eerste Russische revolutie; hij werd gevangen gezet omdat hij onderdak bood aan activisten en geheime bijeenkomsten organiseerde, maar werd al snel vrijgelaten. Na de reactie van 1907 deed Andreev afstand van zijn revolutionaire opvattingen, in de overtuiging dat de opstand van de massa's alleen maar tot lijden kon leiden. De schrijver accepteerde de Oktoberrevolutie van 1917 niet. Zijn laatste werken bevatten pessimistische thema's en kritiek op de communistische machten van die tijd.