Kelebegin Mavisi

Naci telefonu kapatinca basi döndü, hickira hickira aglamak istedi... Izin alip, erken cikti isten. Sahilde saatlerce arabasinda oturdu, bos bos denizi seyretti, düsünmedi bile, üzülemedi, aglayamadi. Beyninde kocaman bir bosluk, öylece oturdu. Ne düsünmesi gerekliydi, ne yapmaliydi Oturdukca beynindeki bosluk, tüm bedenine yayildi. Deniz onu gördü, günes beklemekten sikildi gitti, ay geldi yerine, Naci öylece durdu, bekledi. Ne var, be de yoktu, Naci. Yaz günü arabanin icinde üsümesi gecenin gec saatleri oldugu ve bala hicbir sey yiyip icmemesindendi belki de yalnizliktan üsüdü, titredi. Zaman mi durmustu yoksa zaman cok mu gecmisti, tam olarak algilayamasa da eve gitmek icin arabayi calistirdi. Saatlerce sogukta kosmuscasina burnu ve cigerleri yaniyordu. Baska da bir sey hatirlamiyordu, hatirlamaya calisti ama hatirlamiyordu.