Hamlet en Faustus als 'Renaissancemensen': Een Nietzscheaanse lezing

De Britse literatuur tijdens de 16e eeuwse Renaissance stond onder invloed van meesterwerken van grote mannen die een genereus motief toevoegden aan de literaire canon van die tijd. Door een eigenaardig onderzoek op te zetten aan de kant van de helden van de twee toneelstukken Hamlet en Dokter Faustus, worden we geconfronteerd met de opkomst van romanpersonages die meer precisie behoeven. De filosofische gedachten van Friedrich Nietzsche komen van pas om een kritische lezing van de twee toneelstukken op een vergelijkende manier toe te passen om licht te werpen op de diepe niveaus van het grondwerk van deze twee toneelstukken. Om dit te kunnen doen, worden fundamentele concepten uit Nietzsche's theorieën geobserveerd die, hoewel ze elkaar op een aantal punten overlappen, het gecompliceerde concept van de Renaissancemens vertegenwoordigen. Ten slotte wordt er een morele implicatie waargenomen op de literaire basis van de twee toneelstukken die zich baseert op Nietzsches verlichtingen door de verschillende ups en downs van het leven uit te drukken en door de uitkomsten van dergelijke gevaren voor de helden te manifesteren die de literaire lezer rechtstreeks aanspreken op hoe het eeuwige tempo van het leven te voorzien als de loutere betekenis van menselijkheid.

Masoud Shahnazari tem um mestrado em língua e literatura inglesas de Isfahan, no Irão. Dedica-se à tradução literária, centrando-se na poesia e no conto. Os seus interesses de investigação giram em torno das Humanidades Digitais, do drama renascentista e da poesia romântica.