Gökyüzü Arayan

Pencerelerinden dünya sarkardi. Yani öyle ki pencereleri kücücük evimize bir gün ayin arka yüzünün gölgesi düstü. Henüz yedi yasindaydim ki ölüm kapimizdan iceri girdi. Bir yolcunun sessiz, uzun bekleyisleriyle birlikte bir ören yerinden kesislere has hüznünü de yanina alarak uzaklasmasi gibi. Anlamli vedalarla terk edisler düsüyordu evimizin gögünden, ciseliyordu her sey iste. Bunlari gördüm.
Evimiz.
Varosumuz.
Gettomuz.
Sevmesem olmazdi. Büyük semtleri dolanir gelirdik yine bu hücremize. Evimiz kapkaranlikti. Pencereleri öteki evlere benzemezdi biliyorum.