Vesilecilik 2. Kitap

Vesilecilik, Islam dünyasinda ve Avrupada yüzyillarca entelektüel gündemi belirlemis bir teori. Avrupada Orta Cagdan modern döneme geciste ciddi etkisi olan ve modern Bati felsefesindeki tartismalarin merkezinde yer alan bu teori, felsefe tarihini anlamada kritik öneme sahip olmasina ragmen günümüzdeki anlatilarda neredeyse hic gecmez. Etkin nedenselligi yalnizca Tanrinin kudretine veren, ancak yaratmayi belli bir düzen icinde vesile nedenlerle aciklayan vesilecilik, Batida Augustinee kadar geri götürülebilir. Islam düsüncesinde özellikle kelamcilar tarafindan gelistirilmis ve Ibn Rüsd, Musa b. Meymn, Aquinas gibi figürlerce Avrupaya aktarilmistir. Descartesin metafiziginde izlerine rastlanan bu teori, Malebranche, Geulincx ve Cordemoy tarafindan sistematik hale getirilmistir. Malebranchein etkisiyle Berkeley, Hume, Jonathan Edwards, Leibniz, Locke ve Fontenelle gibi filozoflar vesilecilikten etkilenmis ve bu teoriye getirdikleri elestirilerle kendi görüslerini gelistirmislerdir.
Vesilecilik üzerine hazirladigimiz derlemenin ikinci cildi, vesileciligin Bati felsefesinde göz ardi edilen önemini aciga cikaran temel metinleri icermekte ve yeni bir felsefe tarihi yaziminin gerekliligine isaret etmektedir.