Güzeste

Toparlayip yamalanacak bir tarafim kalmamisti belki de. Her gün dogarak yinelenen güne bagladim kendimi. Dört tarafi demirlerle kapli kafesteyim, her seyi görüyor fakat ulasamiyorum. Insanlarla örülü demirleri yikmaya hangi güc kabil, mutsuz memnuniyetsiz mahlklardan kurtulmaya hangi güc kabil
Insanin omuzlarindaki anilar yüküyle sekillenir gecmis. Kimi zaman bir özlem kimi zaman bir sitem ama her daim bir hikaye saklar icinde. Gecmisin satir aralarindaki hikayelerle insan degisir, dönüsür, her degisimde daha da yakinlasir anilarina.
Artin Güzestede animsadigi anilarinda gezinirken bir nevi insanlarla da yüzlesir. Kökleriyle bugünün arasina sikisan duygularini, kirilma noktalarini ve yeniden insa edilen baglarini dillendirirken kendisiyle karsilasir siklikla. Belki de bu ona iyi gelmeyecekti fakat oraya, o anilara gitmesi gerekliydi, yürüyecegi yolun sonuna ulasmak icin yüklerini hafifletmek istediginde.
Gecmisin sadece bir hatira degil, gelecege isik tutan bir rehber oldugunu fisildar, Neslihan Akkusun ilk romani Güzeste.