Eskinanin Gözleri

Kücükken her yaz gittigimiz tatillerde, babamin kiraladigi pansiyona vardigimiz zaman abim ve ablam, henüz valizler bile acilmadan üzerlerindeki kiyafetlere aldirmaz, plajin yolunu tutarlardi. Babam, bu ani kayboluslarindan her seferinde tedirgin olur, annemin sözleriyle ancak sakinlesirdi. Bense firsatini buldugum ilk anda denize girmek yerine, balik tutanlari izlemenin hayaliyle yanip tutusarak iskeleye gitmek isterdim. Baliklar Ah o baliklar Kücük, büyük olmalari fark etmiyordu benim icin. Nedendir bilmem, oltanin ucunda, kipir kipir bir halde denizden cikarildiklarinda sevindiklerini zanneder, aci cekiyor olabileceklerini aklima bile getirmezdim. Seffaf agizlarini acip kaparlarken sanki bana bir seyler söylemek istediklerini düsünür, kovadan alip kulagima yaklastirsam; son nefeslerinde, geldikleri alemin gizli sirlarini fisiltiyla, bir cirpida bana söyleyivereceklermis sanirdim. Herkes emekliliginde bir sahil kasabasina yerlesip balik avlamayi hayal etmistir. Emeklilik, yaslilikla birlikte geliyor. Zamanla toplum disina cekilmenin en görünür hali olan yaslilik ve yaslilar, Nevzat Sazak hikayelerinde merkeze yerlesiyor. Ince bir duyarligin üzerine insa ediyor hikayelerini. Toplumda disa cekilmis, dista kalmis, kendini soyutlamis insanlara egiliyor. Üstelik sadece balikcilar degil, avcilar, fizyoterapistler, katipler, makinistler, garsonlar gibi pek cok kisi üzerinden dogayla iliskimize, yasliliga, ölüme ve yasama egiliyor. Ölüme yaklasan anlarin hikayeleri Eskinanin Gözlerinde.