Türkiyede Egitimin Son 100 Yili

Imparatorluktan Cumhuriyete miras kalan egitim, hem nicel hem de nitel yönden perisan durumdaydi. Devralinan egitimin her kademesinde okullasma orani cok düsüktü. Egitimin temel unsuru olan ögretmenin sayisi cok azdi, onlarin da cogu gercek anlamda ögretmen olarak yetisip secilmis degildi. Okullarin fiziksel olanaklari cok cok kötüydü. Egitime ayrilan ödenek cok yetersizdi. Egitimde dinsel-dünyevi ikilemi sürmekteydi. Cumhuriyetin devraldigi okur sayisi nüfusun yüzde 7-8i kadardi. Bunda kadinlarin orani yüzde 1in altindaydi. Erkek ve kadinlarda yazi yazabilenlerin orani yüzde 1i bile bulmuyordu. 1923-24 ögretim yilinda ülkede ilkokul sayisi 4770, bu okullardaki ögrenci sayisi 336 bindi bunun sadece 63 bini kiz. Ilkokul ögretmeni sayisi 10 bin 102 olup bunlarin yalnizca yüzde 27si ögretmen okulu cikisliydi. Ayni yillarda ortaokul sayisi 72, bunlarin toplam ögrencisi ise 10 bin kadardi. Lise sayisi 23 olup bunlarin ögrenci sayisi 1241di. Bu okullardaki ögretmenlerin de büyük cogunlugu ögretmen olarak yetismemisti. Yine ayni yillarda ülkede bir tane üniversite Istanbul Darülfünunu ve burada okuyan 2088 ögrenci bulunmaktaydi. Cumhuriyet yönetiminin egitimle ilgili ödevi gercekten zordu. Neyse ki Atatürkün öncü girisleri, nitel sorunu cözmede rehberlik ediyordu