Tek Kisilik Balayi

Issiz adaya düsseydi eger dedemin yanina alacagi üc seyden biri civi kutusu olurdu.
Öykü dergilerini yakindan takip eden edebiyatseverlerin asina oldugu Özay Erdem, ilk kitabiyla okur karsisina cikiyor.
Öykülerinde dili, kurgu teknigi ve capcanli karakterleriyle dikkat ceken Erdem, Tek Kisilik Balayinda hayatin icinden cekip aldigi takintilari süzmüs. Ince gözlemlerle, sasirtici tespitlerle bezeyip tertemiz bir dille isleyerek ortaya daha ilk kitapta usta isi bir öykü demeti cikarmis. Evinde birden olagandisi sesler isitmeye baslayan karikocanin tedirginligi, para üstünü istemeye cekinen adamin ikircikleri, pinti birinin aldigi olaganüstü tasarruf önlemleri, kelime oyununda rakibini yenmeye kafayi takan kisinin hirsi ve digerleri, beklenmedik bicimde halka halka büyüyen bir kurguda isleniyor. Tek Kisilik Balayi ince mizah anlayisini, duru anlatimini ve siradisi final gelenegini tüm öykülerde koruyarak zevkli bir okuma vaat ediyor.
Mutlulugunu duvarlara sabitlerdi dedem babaannemle gittikleri Karadeniz turu, Mekke carsisinda günesten yanmis yüzleri, Istanbul Bogazinda maruz kaldiklari martilarin tacizi Hepsi gecmise acilan kücük pencereler halinde, siz kanepede otururken gözünüze carpardi. Bir gün evdeki bütün esyalari disariya cikarirsak, duvarlarin serum igneleriyle delik desik olmus bir hastanin koluna benzedigini görecektik. Kendi evine böyle hoyrat davranan dedem, kiracisi Ismail Hocaya tek civi caktirmazdi.