Belki de Kaybeden Zaman

Yazmak, bir yaniyla intiharin kiyisinda dolasmak, bir ucurumun basinda dans etmek, bir yaniyla kücük bir yelkenliyle acik denizlere acilmak gibi bir sey. Derinlerde cözemedigim bir sey var, beni kendine ceken. Derinlerde, cok derinlerde ama. Yazmasaniz olmuyor, yazdiginizda da bir süre sonra her sey eskisi gibi yeniden basliyor. Galiba rahatsizim. Her öykü öncesinde böyle olur. Neden, kimden rahatsizim, bu sorulari yanitlamak kolay degil. Belki bu sorulara yeni yanitlar bulmak icin yaziyorum, size icimi dökmek, Italyada yalnizligimi varliginizla eksiltmek icin belki de. Öykücü Özcan Karabulut böyle diyor, farkli bir öykü anlayisi, farkli bir sesle hazirladigi yeni kitabinin bir yerinde. Klasik öykü sinirlarinin disina tasan, öyküyle ani, aniyla günce arasinda gidip gelen, birbirine gecisli, tümden bakildiginda birbirini tamamlayan metinler var Belki de Kaybeden Zamanda. Daha önceki öykülerinden tanidigimiz damitilmis, akici, siirsel anlatimi ve cogu günlük yasamin malzemesiyle yogrulmus konulariyla, yazilanla yasananin, kurmacayla gercegin birlestigi bu öyküler Özcan Karabulutu farkli söylemiyle öne cikariyor ve onu Türk öykücüleri arasinda seckin bir yere oturtuyor.