De Duitse Spion

Hij liep naar een kast die hem tegen de rechtermuur plakte. Een hangend pak en een koffer verschenen voor zijn ogen. Hij betastte het pak zonder het geritsel van papier te horen dat hij verwachtte. Hij herinnerde zich nog heel goed dat ze hem had verteld dat hij een envelop met instructies bij zich had.
Hij opende de koffer, die helemaal leeg leek.
Hij knarsetandde en gromde een vloek. Hij begon aan de koffer te voelen, tevergeefs. Het was heel eenvoudig en een dubbele bodem was niet denkbaar. Dat moest natuurlijk nagekeken worden...
Maar op die momenten was hij verlamd, bijna verblind door het licht, veel intenser dan dat van de zaklamp, die plotseling de kamer had geraakt. Toen hoorde hij de deur van de kamer zachtjes sluiten en een stem zei:
"Beweeg niet. Ik richt me op jou...