Düsünce

Düsünce anladim, düstügümde beni yine en iyi benim kaldiracagimi. Uyan, dedim. Hayata, cabaya, gerceklere ve yasadigin zamana uyan. Neden diye sor kendine. Neden buradayim Amacim ne Cabani, gencligini, yeteneklerini umursa ve en cok da kendini, dedim, anlamadi kendim. Eger uyansaydim, uyandirabilseydim zihnimi, yüregimi... Belki o zaman anlardim tesekkürün yüregimin dibinde oturmasi gerektigini. Kalabaligindan tasan zihnimi doldurmasaydim bu kadar düsünce ile, nefes alir miydi umutlar ve direnir miydim kendime Yeniden baslayabilseydim eger, yapar miydim ayni hatalari ayni serkeslikle