Eylül Mavisi

Yesim BASARANin hayat izlerini takip ederek ortaya koydugu bu eser otobiyografik bir metnin cok ötesine geciyor. Bir süre sonra satirlari, kendi icsel yolculuguna ortak olmaktan cikiyor.
Yazar, okuyucularinin ertelenmis yüzlesmelerine, gec kalinmis vedalarina, üstü örtülmüs kirginliklarina ilham olmayi diliyor.
Yillara odaklaninca isim daha da zorlasiyor, oradan oraya ziplayan zihnim beni iyice yoruyor. Bir seyler oku, alti dakika yaz, ne bileyim yap bir seyler iste, diye kendime kizmaya devam ediyorum. Ama asla pes etmiyorum. Bunu fark ettigim anda yavas yavas sakinliyorum. Yazacagim satirlara biraz daha yaklasiyor oldugum icin rahatliyorum. Inadimla kurdugum hayatim, vazgecmemeyi sectigim o ilk an, hic vazgecmedigim anlarimin bütünü oluyor ve göz kirpiyor bana. Kirpiklerim cirpinip islansa da sectigim o anlarin bütünü, bugüne kadar yasadigim yillarin özü diyorum. Tuhaf, tarifi zor bir ferahlik duyuyorum. Nefesim rahatliyor, icimdeki onlarca anla barisiyorum.