Filedelfiya Hikayeleri

Bizim mahallede kimse kimseyle yüzlesmezdi. Yüzlesmenin samimiyetinin kaldirilabilecegi bir iliski tarzi yoktu. O sadece aile icinde olur ve orada kalirdi. Komsuculukta herkes edebiyle davranir, edebiyle konusurdu. Aslinda annem söylentilere inaniyor, Reyhan Teyze de bunu biliyor, annem de onun bunu bildigini biliyordu. Dahasi, Reyhan Teyze, bu söylentilerin dogru oldugunu da biliyordu. Ama tüm bunlari itiraf ettikleri anda, geriye dönüs yoktu. Birbirlerinin yüzüne hala bakabilmek istiyorlarsa, bu konuyu samimiyetle konusmalari mümkün degildi. Reyhan Teyzenin cikisi cüretliydi ama yüzlesme istegi degildi. Cünkü söylentinin inanilir olmadigini ima ediyordu. Sadece, yalnizlastirilmak istemedigini, bu oyunu kuralina göre oynayacagini söylemeye calisiyordu.
Filedelfiya Hikayeleri, ayni mahallede dönüp dolasan, karakterlerin her birini bir digerine büyük bir ustalikla teyelleyen, hayatlari zamanla ic ice gecen insanlarin hikayesini gün yüzüne cikariyor. Büyüme mücadelesi verenler, sirrini kimseyle paylasamayanlar, gözünü komsu evden alamayanlar, ilk ask heyecaniyla basi dönenler ve bir baltaya sap olamayanlar bu hikayelerde bir araya geliyor.
Yesim Erdem, ilk kitabi Filedelfiya Hikayelerinde topluma farkli bir gözle bakarken usul usul akan, her bir karakterine büyük bir dürüstlükle yaklasan, herkesi anlamaya calisan usta isi bir metin cikariyor ortaya.