Divan Siiri Poetikasi

17. yüzyil Türk siirinin gercek kimligini buldugu yüzyildir. Bu yüzyilda yetisen sairlerin kabina sigmaz doyumsuz karakterleri onlari hep arayislara itmis ve bunun sonucunda da yüzyilda dört degisik üslup ortaya cikmistir. Her yeni cikan bir anlayis öncekini elestirmis ve onun yerine kendi kriterlerini ortaya koymustur. Bu bakimdan bu yüzyil siir kalitesi bakimindan kaliteli ve orjinal ürünlerin ortaya kondugu yüzyil olmustur.Nefi Naili, Nesati vs.gibi sairler Sebk-i Hindi üslubunun özellikleri ile birlikte siirin manayi, halkin icinde arama yoluna gitmisler, gözlem yoluyla siirlerin basit yolla da yazilabilecegini göstermisler, Nabinin öncüsü oldugu Hikemi tarzcilar ise siirin tamamen insanlara nasihat ve ögüt vermesi gerektigi düsüncesinden yola cikarak, siiri bir egitim araci olarak görmüslerdir. Fehi gibi özgür düsünceli bir sair ise düsünce ve sekillerle fazla takilmayarak, özgür düsünme ve istedigini yazma hususunda gelenekleri kirmis, bazen deli dolu bazen de cocuksu bir eda ile kendine has bir üslup olusturmustur.17. yüzyilin goetik özelliklerine baktigimiz zaman agirlikli olarak siirde orjinallik ve yenilik hususunda islendigini görürüz. Dönemin bütün sairleri bu konuda hassasiyet göstermisler ve sik sik da dile getirmislerdir.