Suret

Bir adam döndü dagdan upuzun sakalli, gözleri kisik, aglamakli. Bilinmeyen bir dilde, anlasilmaz hareketlerle basladi anlatmaya. Durmuyordu, durdurulmuyordu. Söyledigi her söz kalabaliga derinden tesir ediyor gibiydi, aslinda kimse konustuklarinin anlamini bilmiyordu. Adam öylesine cilgina dönmüstü ki, kosmaya basladi sonra. Kan ter icinde koca bir bugday tarlasinin ortasinda durdu. Herkes onu takip ediyordu. Bir ara adamla göz göze geldi Balataban, hic sevmemis, hic güvenmemisti. Adam da Balatabani farketti, umursamadi. Bu, benimdir, benim dedi adam koskoca tarla icin. Hic kimseye nedenini aciklamadan ve öylesine ortaya konusmustu. Cok garipti, kimse cit diye bile bir ses cikarmamisti. Eline gecirdigi taslarla tarlanin etrafini cevirmeye basladi adam. Dagdan getirdigi söz Bu, benimdir, benim olmustu. Öylesine safti ki insanlar, kabul etmislerdi adamin dediklerini. Koskaca tarlayi birakmislardi ona. Gidiyorlardi. Yeni bir düzen kuruluyordu iste, özgürlügün yerini zincirler aliyordu. Daha fazla dayanamadi Balataban, basladi haykirmaya; Durun, meyveler ve bitkiler hepimizin. Tanrinin bize hediyesidir onlar. Toprak hepimizindir.