Gölgeler

Gecenin gec saatinde, gömleginin üst dügmeleri kopmus, kollarini sivamis, hayli tartaklanmis Hakanin panikle iceri girisini animsadi. Devamini hatirlamak istemiyordu. Yine yarin yapacagi islere odaklanmaya calisti ancak basarili olamadi; ortada bir cenaze vardi. Yapacagi islere bu ismi koymustu. Ne zaman bir isi aksasa ya da askida kalan bir isi olsa, Ortada bir cenaze var ve benim onu kaldirmam gerek. derdi. Ama bu sefer gercekten ortada bir cenaze vardi. Ve evinin salonunda öylece duruyordu. Isin kötüsü, bu cenaze kizinin babasina aitti. Esra, Emma, Bahar, Sirma, Gülsüm... Bir sekilde hayatlari kesisen bu kadinlarin ülkelerine duyduklari özlem bambaskaydi. Onlar tek bir umutla tutmuslardi gurbetin yolunu; o da siddet görmeden, asagilanmadan, tacize ugramadan yasamakti... Hepsi de kücücük bavullarina yüreklerini koyarak cikmislardi bu yola. Cünkü hayatlarinda ilk defa kendileri icin bir karar vermisler ve gözlerini karartip bilinmeyene dogru ilk secimlerini yapmislardi.